Page 111 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_B' Λυκείου

111
Το διδακτικό εγχειρίδιο «Νεότερη Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία. Ανθολόγιο Μεταφράσεων», που
κυκλοφόρησε ο Οργανισμός Διδακτικών Βιβλίων για τη Β΄ Λυκείου, είναι υποδειγματικό. Όχι μόνο
οι μαθητές, αλλά και ο κάθε αναγνώστης έχει την ευκαιρία να απολαύσει κείμενα Ευρωπαίων
κλασικών, όπως των Δάντη, Σαίξπηρ, Γκαίτε, Σίλερ, Λαμαρτίν στην ποίηση και Τολστόι, Τσέχοφ,
Τζόις, Κάφκα στην πεζογραφία. Ακόμα ανθολογούνται έργα σύγχρονων Ευρωπαίων λογοτεχνών,
όπως, επίσης, και έργα λογοτεχνών από ευρωπαϊκές γλώσσες με μικρότερη εμβέλεια.
Κριτήριο των ανθολόγων υπήρξε, όπως αναφέρουν στον πρόλογό τους, «η λειτουργικότητα και
η λογοτεχνική αξία των ευρισκομένων ελληνικών μεταφράσεων», ενώ το κενό της κάλυψης των
παραλειπόμενων Ευρωπαίων λογοτεχνών ή των μη εκπροσωπουμένων τάσεων, ρευμάτων και
τεχνοτροπιών, που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη, από την Αναγέννηση ώς τις μέρες μας, θέλησαν
να το καλύψουν με ένα συνοπτικό διάγραμμα της ιστορικής εξέλιξης της νεότερης Ευρωπαϊκής
λογοτεχνίας.
Την εργασία των εβδομήντα οκτώ ανθολογούμενων ποιητικών και πεζογραφικών κειμένων
συμπληρώνουν ο συστηματικός σχολιασμός και οι ερωτήσεις κατανόησής τους, τα σύντομα
βιογραφικά σημειώματα του κάθε συγγραφέα, ένα παράρτημα με δεκατέσσερα νεοελληνικά
κείμενα, καθώς και ένας κατάλογος ογδόντα τεσσάρων προτάσεων από μεταφρασμένα έργα της
ευρωπαϊκής πεζογραφίας.
Το αξιόλογο αυτό ανθολόγιο υπήρξε καρπός συνεργασίας του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του
Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, ενώ τη συντακτική ομάδα απετέλεσαν οι φιλόλογοι Νάσος Βαγενάς,
Τάκης Καγιαλής, Λάμπρος Πόλκας, Νίκος Ταραράς και Γιώργος Φράγκογλου.
[Η παρουσίαση, ελάχιστα διασκευασμένη, από τον ημερήσιο τύπο]
4. Το ύφος του κριτικού
Το ύφος οποιουδήποτε γραπτού ή προφορικού λόγου (κειμένου) απαιτείται να είναι
κατανοητό από εκείνους στους οποίους απευθύνεται ο πομπός, για να είναι ευκολότερη η
προσέγγισή του. Ο κριτικός παίζει τον ρόλο του ερμηνευτή, του «ειδικού», που στέκεται ανάμεσα
στο κρινόμενο έργο και στον αναγνώστη/θεατή/ακροατή, γι’ αυτό και πρέπει να βοηθά στο
πλησίασμα των δύο. Συχνά, όμως, οι κριτικοί χρησιμοποιούν στα κείμενά τους ένα ύφος αρκετά
ασυνήθιστο, πυκνό, πολύπλοκο, περίπλοκο, σύνθετο και μερικές φορές ιδιαίτερα εξεζητημένο.
Το ύφος αυτό χαρακτηρίζεται από:
• μακροπερίοδο λόγο,
• επιλογή και χρήση ασυνήθιστων και σπάνιων λέξεων, ειδική ορολογία,
• διαδοχική υπόταξη,
• ασύνδετο σχήμα,
• από την απόκλιση των όρων της πρότασης από την «κανονική» σειρά.