Page 59 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_B' Λυκείου

59
Η σύναξη των πιστών διαλυόταν. Ο Φίλιππος επωφελήθηκε, για να πάει κοντά της. Το
βλέμμα του ήταν θερμό, η φωνή του λαχανιαστή.
– Το όνομά σου θυμίζει τη μυρτιά, που συμβολίζει την ομορφιά και τη νιότη, με τα
πάντα πράσινα φύλλα της, τα λεπτά της άνθη και το γλυκό της άρωμα... Μόνο το
χρυσάφι είναι αντάξιό σου, αφού είσαι γόνος του βασιλικού οίκου της Ηπείρου.
Και πρόσθεσε χωρίς περιστροφές:
– Θέλεις να γίνεις μια μέρα βασίλισσα της Μακεδονίας;
Ύστερα, σίγουρος για τον εαυτό του, συνέχισε:
– Θ’ αρραβωνιαστούμε εδώ, στη Σαμοθράκη, όπως ο Κάδμος με την Αρμονία, και
μετά θα σε πάω στο παλάτι μου στην Πέλλα. Σύμφωνα με το έθιμο, θ’ αλλάξεις
όνομα ... και ζωή.
Η φωνή του γλύκανε ξαφνικά.
– Το βρήκα! Θα έχεις ένα όνομα που καμιά δεν το ’χε πριν από σένα, όνομα που θα
το δημιουργήσω ειδικά για να σε τιμήσω... και θα ’ναι αντάξιο μιας βασίλισσας!
Ανασηκώθηκε και ανήγγειλε επίσημα:
– Στο εξής, θα ονομάζεσαι Ολυμπιάδα, «αυτή που κατοικεί στον Όλυμπο». Το θεϊκό
σου παράστημα, τα σμαραγδένια μάτια σου, η λιονταρίσια χαίτη... Ακριβώς στα
μέτρα σου! Ελπίζω πως θα με δεχτείς δίπλα σου, όπως πρέπει σ’ ένα θεό!
[Daniele Calvo Platero, Ολυμπιάδα, Η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκδ. Νέα Σύνορα,
Αθήνα 1991, αποσπάσματα από τις σελίδες 125-127]
Η μεταπολεμική Ελλάδα υποδέχτηκε στο Λαύριο τους ρουμανοπρόσφυγες. Ο
καταυλισμός είχε μόλις ετοιμαστεί. Μια σκηνή με τρία στρατιωτικά ράντζα περίμενε
την τετραμελή οικογένειά του [Δανιηλόπουλου].
... Μόλις έβαλε ο Γιάνκος Δανιηλόπουλος την οικογένειά του στο σπίτι, αρχές του
’51, έφυγε για την Αθήνα να βρει δουλειά. Στο Λαύριο ανέλαβε η Ελένη, [η γυναίκα
του]. Έπρεπε να φροντίζει κάθε μέρα για το νερό του σπιτιού, κάνοντας ουρά στη
βρύση, για το φαγητό της οικογένειας, κάνοντας ουρά στη διανομή του συσσιτίου,
έπρεπε να πηγαίνει τη Χριστίνα στο σχολείο και να παρακολουθεί το Δεσποινάκι.
Δυσκολίες, παιδικές αρρώστιες και κρύο. Πολύ κρύο. Πρώτη φορά έμενε μόνη της η
Ελένη κι αποφάσισε να αντιδράσει στη μιζέρια με όλες τις δυνάμεις της...
Όταν γύρισε ο Γιάνκος, βρήκε ένα νοικοκυριό απίστευτο. Με ψευτοπράγματα η Ελένη
είχε ξαναστήσει το σπίτι.
[Μαριάννα Κορομηλά, Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα, εκδ. Πολιτιστική
Εταιρεία «Πανόραμα», Αθήνα 1988, αποσπάσματα από τις σελίδες 223-224]