Page 15 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 6

15
Εγώ και το ρομπότ μου
Ο πρώτος στη γειτονιά που αποφάσισε ν’ αποκτήσει ρομπότ ήμουν εγώ. Είχε ανοίξει ένα μαγαζί
που τα πουλούσε -ρομποτάδικο το είπαμε- κι εγώ την πρώτη κιόλας μέρα μπήκα κι αγόρασα το
πιο εξελιγμένο μοντέλο. Ομολογώ πως δεν το διάλεξα μόνο για τις πολλές ικανότητες που είχε,
αλλά γιατί μου άρεσε και η εμφάνισή του.
Το κεφάλι του θύμιζε φωτισμένη υδρόγειο σφαίρα. Το κορμί του ίδιο λες με ένα γυαλιστερό
μπαούλο, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί πειρατές. Τα χέρια του ήταν λεπτά και
εύκαμπτα, φτιαγμένα από συρμάτινες πλεξούδες. Και τα πόδια του ήταν γεροφτιαγμένα –
μεταλλικά κι αυτά-, αλλά θύμιζαν τα πόδια των τραπεζιών που είχα δει σε παλιούς πύργους. […]
Κάθισα και διάβασα προσεκτικά τις οδηγίες. Και τι δεν μπορούσε να κάνει το ρομπότ μου! […]
Στ’ αλήθεια, έτσι και το προγραμμάτιζα σωστά, το μόνο που θα έμενε σε μένα ήταν… η ξάπλα.
Πάντως το πρώτο που θα ήθελα να κάνει ήταν να ανοίγει την πόρτα μου όταν χτυπά το κουδούνι
και στη συνέχεια να μάθει σε ποιο ντουλάπι έχω τη ζάχαρη και να γεμίζει με αυτήν ξεχειλά ένα
φλιτζάνι και να το πηγαίνει βόλτα σε όλο μου το σπίτι δίχως ούτε κόκκος να πέφτει κάτω.
Αποφάσισα να το προγραμματίσω να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει και να ξεσκονίζει, να τινάζει
τα χαλιά και να στρώνει τα κρεβάτια.
«Πολλά του ζητάς και να δεις που θα μπερδευτεί» μου είπαν οι άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας
[…]
«Ανοησίες!» τους απαντούσα. «Αν το ρομπότ έχει προγραμματιστεί για τέτοιες δουλειές, τότε θα
τις κάνει καλύτερα κι από εμένα!».
Είχα δίκιο. Το ρομπότ μου συγύριζε τέλεια το σπίτι.
Μ. Κοντολέων, Εγώ και το ρομπότ μου, εκδ. Πατάκης
εύκαμπτος: αυτός που λυγίζει εύκολα
ξέχειλα: μέχρι την άκρη του φλιτζανιού, σχεδόν έτοιμο να χυθεί
Ξεκλειδώνουμε το κείμενο
1. Θυμάσαι πώς είναι το ρομπότ; Βρες την παράγραφο που το περιγράφει ο αφηγητής στο
κείμενο.
2. Τι ήθελε στην αρχή να κάνει το ρομπότ;
3. Πώς αντέδρασαν οι γείτονες;
4. Τι ήθελε, στη συνέχεια, να κάνει το ρομπότ;