Page 75 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 6

75
Η καινούρια δασκάλα
Μια μέρα, σε ένα σχολείο, η πόρτα άνοιξε και τα παιδιά αντίκρισαν μια περίεργη, ηλικιωμένη κυρία, πανύψηλη και
κοκαλιάρα. Ήταν η δεσποινίδα Σαρλότ, η καινούρια δασκάλα. Μια δασκάλα που δεν ήταν καθόλου σαν τις άλλες!
ΤηνΠαρασκευή τοπρωί ηΖυντίτ έφτασεστην τάξηκαθυστερημένη. Ηδεσποινίς Σαρλότ συζητούσε
με το βότσαλό της, ενώ εμείς τελειώναμε κάτι προβλήματα. Η Ζυντίτ κάθισε στη θέση της χωρίς
να χαιρετήσει κανέναν. Λίγα λεπτά αργότερα, ξέσπασε σε λυγμούς.
Υπάρχουν πολλών ειδών κλάματα, κι ακούγοντας τη Ζυντίτ να κλαίει, καταλάβαινες αμέσως πως
ο πόνος της ήτανε πελώριος. Η Μαρικού, η καλύτερή της φίλη, θέλησε να την παρηγορήσει και
να μάθει τι της συνέβαινε, μα η Ζυντίτ αρνήθηκε να της μιλήσει.
Περιμέναμε πως η δεσποινίς Σαρλότ θα έμπαινε στη μέση. Η παλιά μας δασκάλα, η κυρία Ζερμαίν,
θα είχε πάρει στοργικά τη Ζυντίτ σε μιαν άκρη για να την κάνει να μιλήσει. Όμως η δεσποινίς
Σαρλότ έβαλε ήσυχα ήσυχα το βότσαλό της κάτω από το καπέλο της κι ύστερα κάθισε πάνω στην
έδρα. Όλα τα μάτια καρφώθηκαν επάνω της.
Αυτή τη φορά η καινούρια μας δασκάλα δεν έβγαλε καμιά ιστορία απ’ το μυαλό της. Μας είπε
ένα κομματάκι από τη δική της ιστορία. Πριν από πολύ καιρό, -αφού η δεσποινίς Σαρλότ είναι
μάλλον ηλικιωμένη, πολύς καιρός μπορεί να σημαίνει πέντε χρόνια ή και πενήντα, πριν από πολύ
καιρό, λοιπόν, η δεσποινίς Σαρλότ έζησε ένα μεγάλο δράμα. Κάτι το πραγματικά φοβερό. Τόσο
φοβερό, που δεν ήθελε πια να φάει ούτε να τρέξει ούτε να κοιμηθεί. Θαρρώ πως δεν ήθελε πια
ούτε να ζήσει.
Το χειρότερο είναι πως ήταν μόνη της. Χωρίς γονείς, χωρίς γείτονες, χωρίς φίλους. Δεν είχε
κανέναν να μιλήσει, κανέναν να την παρηγορήσει. Κι έτσι μια μέρα μάζεψε ένα βότσαλο. Το
βάφτισε Γερτρούδη και βάλθηκε να του μιλάει.
Η δεσποινίς Σαρλότ λέει πως μπορείς να πλάσεις οτιδήποτε με τη φαντασία σου. Πως μέσα στο
κεφάλι μας υπάρχουν εκατομμύρια χώρες και πρόσωπα, εκατομμύρια πλανήτες και πως δική
μας δουλειά είναι να τους ξυπνήσουμε. Και πως δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για το τι θα πουν οι
άλλοι.
- Όλοι μας έχουμε δικαίωμα να μιλάμε με τη γόμα μας ή με τα κορδόνια των παπουτσιών μας.
Βέβαια, αυτά δεν αντικαθιστούν τους αληθινούς φίλους, όμως καμιά φορά κάνει καλό να
φτιάχνεις με τη φαντασία σου μερικά πρόσωπα και να τους εμπιστεύεσαι τα μυστικά σου.
Η δεσποινίς Σαρλότ είναι πολύ πειστική. Όταν μιλάει, το βλέμμα της φωτίζεται και πετάει σπίθες.
Είμαστε όλοι σαν υπνωτισμένοι. Δεν ξέρω αν γνωρίζει τη δύναμη που έχει, όμως την άλλη μέρα,
στο διάδρομο, ο Ζαν-Σαρλ μίλαγε στην οδοντόβουρτσά του κι η Μελανί σ’ ένα πιρούνι.
Την ώρα που τρώγαμε, ο κύριος Φωνακλάς έπιασε το Γκιγιόμ να ’χει ανοίξει μεγάλη συζήτηση με
την κασετίνα του.
- Σε ποιον μιλάς; τον ρώτησε ο διευθυντής.
- Στον παππού μου, απάντησε ήρεμα ο Γκιγιόμ.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ο ερχομός της δεσποινίδας Σαρλότ θα άλλαζε για πάντα τη ζωή
μας.
Ντομινίκ Ντεμέρ, Η καινούρια δασκάλα, εκδ. Πατάκης