γ)
Χρησιμοποιούμε ορολογία (μεταγλώσσα) η οποία είναι απαραίτητη για να συνδέσει
ο μαθητής έννοιες και παραδείγματα και να οριοθετήσει το σύστημα των ελληνικών και
των άλλων γλωσσών (βλ. glossary).
δ)
Επειδή τα ελληνικά χαρακτηρίζονται από πλούσια μορφολογία, περισσότερα από ένα
ρηματικά θέματα και αρκετά συνώνυμα για την ίδια έννοια, καταγράφουμε συχνόχρηστα
ρήματα στο παράρτημα.
Η προσπάθεια συγγραφής μιας γραμματικής για την ελληνική γλώσσα λαμβάνει
υπόψη:
Α’ Φύση της γλώσσας
Τα ελληνικά με τη διαχρονική/ιστορική εξέλιξη της γλώσσας εμφανίζουν ποικιλία τύπων
(π.χ. πόλεως - πόλης, φτερό - περίπτερο). Επίσης, χαρακτηρίζονται από αναντιστοιχία
γραφής και φωνητικής απόδοσης των λέξεων (π.χ. οικογένεια, γάλα – γύρος).
Διαφοροποιούνται τυπολογικά από άλλες γλώσσες τόσο σε επίπεδο σύνταξης (π.χ.
από τα αγγλικά ως προς την προαιρετικότητα του υποκειμένου) όσο και σε επίπεδο
μορφολογίας (π.χ. αγαπάω/-ώ, -άς, -ά, -άμε, -άτε, -ούν vs. love-loves).
Β’ Θεωρία περιγραφής
Υιοθετούμε πορίσματα της γλωσσολογικής ανάλυσης των ελληνικών τα οποία είναι
δυνατόν να διευκολύνουν τη διδασκαλία των ελληνικών σε αλλόγλωσσους. Πρόσφορη
είναι η συντακτική θεώρηση χωρίς να απορρίπτεται η παραδοσιακή ορολογία κυρίως
στην κλιτική μορφολογία. Γίνεται επίσης σύγκριση των ελληνικών με άλλες γλώσσες αν
και παρουσιάζεται μόνο η αντιπαράθεση με τα αγγλικά.
Γ’ Λεξικό ρημάτων
Ο κατάλογος των ρημάτων καταρτίστηκε με τα ακόλουθα κριτήρια:
1) Διαλέχτηκαν ρήματα που απαντούν συχνά στον προφορικό και γραπτό λόγο.
2) Οι τύποι που εμφανίζονται είναι: ενεστώτας και αόριστος στην ενεργητική φωνή,
ενεστώτας και αόριστος στη μέση-παθητική φωνή και μετοχή παθητικού παρακειμένου
(π.χ. -μενος).
3) Σε παρένθεση σημειώνονται τύποι που δεν σχηματίζονται ομαλά (π.χ. θα/να/ας πιω)
ή δεν είναι πάντοτε εύκολο να προβλεφθούν από το μαθητή.
4) Η κύρια μόνο σημασία του ρήματος στην ενεργητική φωνή αποδίδεται στα αγγλικά
και η τυχόν διαφοροποιημένη σημασία στη μέση-παθητική φωνή.
1,2,3,4,5 7,8,9,10,11,12,13,14,15,16,...226