Page 41 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 5

41
Τα χρώματα των συναισθημάτων
Για τους Αμερικανούς το μπλε αντιπροσωπεύει την πιο βαθιά θλίψη. Τους Ιταλούς, όμως, τους
κάνει να ονειρεύονται. Για τους Μουσουλμάνους το πράσινο είναι χρώμα ιερό, και πράγματι, οι
σημαίες τους έχουν το χρώμα αυτό. Για άλλους, αντίθετα, το πράσινο αντιπροσωπεύει την αθλι-
ότητα.
Το κόκκινο για πολλούς είναι το χρώμα της ελπίδας και της ελευθερίας. Άλλους τους φοβίζει. Σε
πολλές χώρες του κόσμου οι γυναίκες ντύνονται στ’ άσπρα την ημέρα του γάμου τους, γιατί το
λευκό συμβολίζει τη χαρά και την ευτυχία. Για πολλούς λαούς της Ασίας, όμως, το λευκό είναι το
χρώμα του πένθους.
Επειδή, λοιπόν, ο καθένας τα ερμήνευε όπως ήθελε, μια μέρα τα χρώματα μαζεύτηκαν και είπαν:
- Φτάνει πια. Έφτασε η ώρα να συμφωνήσουν μεταξύ τους οι άνθρωποι, και ο καθένας από μας
ν’ αποκτήσει ένα μόνο νόημα.
Ζήτησαν ακρόαση, και έγιναν δεκτά από μια επιτροπή σοφών που είχαν εκλέξει οι άνθρωποι.
Η επιτροπή, αφού άκουσε τα χρώματα, αποφάσισε ότι είχαν δίκιο.
- Θα το φροντίσουμε αμέσως, είπε ένας απ’ τους σοφούς. Θα καθορίσουμε ποιο συναίσθημα θα
εκφράζεται απ’ τον καθένα σας. Το πράσινο, είναι ξεκάθαρο, θα δείχνει μόνο την ελπίδα.
- Αξιότιμε συνάδελφε, μη λέτε βλακείες, ο θυμός είναι πράσινος.
- Πώς τολμάτε να μου λέτε κάτι τέτοιο; Με κάνετε έξω φρενών, ήδη έγινα κατακόκκινος.
- Τι σχέση έχει ο θυμός με το κόκκινο; Μπήκε στη μέση ένας άλλος. "Ακούγοντας κανείς τέτοιες
ανοησίες κοκκινίζει, όχι όμως από θυμό, από ντροπή", είπε.
- Τι ντροπή και ξεντροπή, φώναξε ένας άλλος, το κόκκινο είναι το χρώμα του ήλιου, του μέλλοντος.
- Κύριοι, σας παρακαλώ, είπε κάποιος. Ακούγοντας τέτοιες συζητήσεις, πέφτω σε μαύρη
μελαγχολία.
- Μην προσβάλλετε το μαύρο, πετάχτηκε ένας γερο-ξεκούτης. Στα χρόνια μου το μαύρο… Ούτε
που τον άφησαν να τελειώσει.
- Σωπάστε εσείς, μην ξαναφέρνετε πίσω την γκρίζα περίοδο της ιστορίας μας!
- Ας αφήσουμε κατά μέρος την πολιτική, φώναξε ένας άλλος. Το γκρίζο είναι το χρώμα που
ξεχωρίζει. Κοιτάξτε τα ρούχα μου, δεν σας κάνουν να κιτρινίζετε από ζήλια;
- Και η ζήλια είναι κίτρινη; Μη λέτε ό,τι θέλετε!
- Καθίστε κάτω εσείς που έχετε μελανιάσει απ’ το κακό σας!
Οι σοφοί τσακώνονταν και κόντεψαν να έρθουν στα χέρια.
- Είναι ολοφάνερο, είπαν τότε τα χρώματα, δε θα συμφωνήσουν ποτέ.
Κι έφυγαν.
Έτσι, ο καθένας έντυνε τα συναισθήματα με όποιο χρώμα ήθελε. Και στο βάθος αυτό ήταν
καλύτερο, γιατί όση περισσότερη ελευθερία έχει κανείς τόσο το καλύτερο, ακόμα κι όταν πρόκειται
μονάχα για χρώματα.
Τελοσπάντων, είναι όμορφο παιχνίδι να προσπαθήσει κανείς να βρει ποιο χρώμα ταιριάζει κα-
λύτερα στο κάθε συναίσθημα. Για παράδειγμα, κατά τη γνώμη σας, η μοναξιά, η αγάπη, η ανία, η
συμπάθεια, τι χρώμα έχουν;
Marcello Argilli, Πολύχρωμα Παραμύθια, εκδ. Gutenberg