Page 60 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 3

60
4. Γράψε την συνέχεια της ιστορίας. Τι συνέβη;
Διάβασε τώρα την συνέχεια της ιστορίας
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά! (συνέχεια)
Ώσπου ένα βράδυ που την άλλη μέρα δεν είχαμε σχολείο ήρθε να κοιμηθεί στο σπίτι μας
ο συμμαθητής μου, ο Βασίλης. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος, μαζί παίζαμε ηλεκτρονικά,
μαζί μπάλα, μαζί πηγαίναμε κινηματογράφο.
Ο Βασίλης έκανε φοβερές πλάκες. Ήταν σκέτο πειραχτήρι. Κατά τις δέκα το βράδυ
πέσαμε για ύπνο. Η μαμά μου του έστρωσε το δεύτερο κρεβάτι που υπάρχει στο δωμάτιό
μου, με τα ωραία μου σεντόνια Σούπερμαν και πριν μας καληνυχτίσει, μας ρώτησε ποιο
φως ν’ αφήσει αναμμένο.
- Δε θέλουμε φως, απάντησε ο Βασίλης. Δε φοβόμαστε.
Φαίνεται πως ο Βασίλης δεν είχε φαντασία και γι’ αυτό δε φοβόταν το σκοτάδι.
Όταν βγήκε η μαμά απ’ το δωμάτιο, ο Βασίλης κι εγώ αρχίσαμε να μιλάμε και να
καταστρώνουμε σχέδια για την επόμενη μέρα: θα πηγαίναμε για ποδήλατο, θα βλέπαμε…
- Τι ήταν αυτό; Το άκουσες; Ρώτησα τρομαγμένος το φίλο μου. Κάποιος είναι στο
παράθυρο.
- Δεν άκουσα τίποτα, μου απάντησε αυτός. Στη φαντασία σου θα ήταν. Αυτό ξαναπές
το. Καλού κακού όμως άναψα το μικρό πορτατίφ που βρισκόταν στο κομοδίνο δίπλα μου.
Οι περισσότερες σκιές στο δωμάτιο έτρεξαν να κρυφτούν, κι εγώ ησύχασα.
- Θέλεις να παίξουμε σινεμά;
Με ρώτησε ο Βασίλης.
- Δεν ξέρω πώς παίζεται.
- Θα σου δείξω.
Και μου έδειξε. Ήρθε δίπλα μου στο κρεβάτι και άρχισε με τα δάχτυλά του να σχηματίζει
φιγούρες, που προβάλλονταν σαν σκιές στον απέναντι τοίχο. Έφτιαξε ένα ελεφαντάκι, μια
καμηλοπάρδαλη, έναν γέρο σκυφτό και κουρασμένο. Τον μιμήθηκα κι έφτιαξα κι εγώ μια
γάτα, ένα ρομπότ, ένα ανοιχτό βιβλίο, έναν άγγελο με φτερά.
Την περισσότερη νύχτα την περάσαμε λέγοντας ιστορίες με σκιές, όπως άλλοι λένε
ιστορίες με λέξεις ή ζωγραφιές. Κοιμηθήκαμε το πρωί και ξυπνήσαμε αργά κι από τότε, για
να μην τα πολυλογώ, έπαψα ως δια μαγείας να φοβάμαι τόσο πολύ το σκοτάδι. Κι αν κάτι
άκουγα ή με τρόμαζε, έβρισκα παρέα: άρχιζα αμέσως να παίζω με τις σκιές και να φέρνω
κοντά μου, στο δωμάτιό μου, όποια ζώα ή όποιους ανθρώπους ήθελα για συντροφιά. Το
μόνο που φοβάμαι πια είναι μήπως έχασα τη φαντασία μου.
Αργυρώ Πιπίνη