Page 98 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 2

98
Η Λίνα και ο αδέσποτος σκύλος
Υπάρχουν παιδιά πολύ τυχερά. Που έχουν άλογο ή σκύλο ή άλλο ζώο. Η Λίνα δεν έχει
τίποτα. Έχει βέβαια, τον Μάγκνους, που είναι κιόλας εφτά χρονών. Και την Άννα, που
είναι έντεκα. Αλλά τα’ αδέλφια δε μετράνε. Και πραγματικό ζωάκι η Λίνα δεν έχει.
Με τον Μάγκνους παίζει πότε πότε. Ο αδελφός της δεν τα καταφέρνει σαν αληθινό
σκυλί. Πάντως, είναι καλύτερος από το τίποτα. Και σίγουρα είναι καλύτερος από το μικρό
τον Αντρέα, που μένει στον τέταρτο και βάζει αμέσως τα κλάματα, μόλις τον σκουντήσεις
λιγουλάκι. Έπειτα ο Μάγκνους μπορεί και να πάει για ψώνια μοναχός του. Η Λίνα όχι
ακόμα.
- Μαρ-γα-ρί-νη, λέει ο Μάγκνους. Να, εδώ είναι γραμμένο. Η Αννα μού το ’γραψε. Και
α-λου-μι-νό-χαρ-το. Θέλει και αλουμινόχαρτο.
- Δε γράφει και σοκολάτα; Ρωτάει η Λίνα. Για κοίτα, Μάγκνους! Μήπως γράφει και
σοκολάτα; Ή καραμέλες;
- Δε βλέπω τίποτα τέτοιο, απαντάει ο Μάγκνους και κουνάει το κεφάλι του. Αφού το
διάβασα όλο το σημείωμα. Και τώρα θα μπω μέσα να ψωνίσω. Άμα θέλεις, έλα μαζί μου.
Δίπλα στην πόρτα του μπακάλικου υπάρχει ένας κρίκος κι εκεί δένουν τα σκυλιά τους
όσοι θέλουν να μπουν και να ψωνίσουν. Να, τώρα εκεί βρίσκεται ένας θεόρατος, χοντρός
σκύλος. Έχει τη γλώσσα του κρεμασμένη, σαν να λαχανιάζει. Ο καημένος. Δείχνει τόσο
λυπημένος… Και τόσο μόνος του!
- Λοιπόν! Σκύλε! Λέει η Λίνα και κάθεται δίπλα του, στο πεζοδρόμιο. Μόνος σου είσαι; Δεν
έχεις κανέναν στον κόσμο;
Τότε ο σκύλος κουνάει την ουρά του με τόση ζωηράδα, που η Λίνα αμέσως καταλαβαίνει:
ο σκύλος αυτός είναι στ’ αλήθεια ολομόναχος στον κόσμο! Αυτήν περίμενε! Και θα ήθελε
πολύ, πάρα πολύ να είναι ο δικός της σκύλος! Τον λύνει, λοιπόν. Κι ο σκύλος δε δείχνει πια
ούτε λυπημένος ούτε μόνος. Από τη χαρά του γλείφει ξανά και ξανά τα μάγουλα της Λίνας.
«Ε, τώρα πια είμαι πολύ καλό παιδί», λέει μέσα της η Λίνα. «Αφού έδωσα τόση χαρά σ’
ένα λυπημένο σκύλο». Μα πάνω στην ώρα βγαίνει κι ο Μάγκνους από το μαγαζί και της
λέει όχι, της λέει ότι δεν είναι σωστό να πάρει έναν ξένο σκύλο, της λέει ότι θα είναι σαν
να τον κλέβει.
- Αυτός ο σκύλος ανήκει σε κάποιον άνθρωπο! Λέει ο Μάγκνους. Δεν έχεις μάτια να το
δεις;
Η Λίνα, όμως κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.
- Αυτός ο σκύλος είναι ορφανός! φωνάζει. Εσύ δεν έχεις μάτια να το δεις! Χαζέ!
Και φεύγει τρέχοντας για το σπίτι. Κι ο ορφανός σκύλος την παίρνει από πίσω, τρέχοντας,
κι είναι όλο χαρά και κουνάει την ουρά του.
Κίρστεν Μπόιε