Page 38 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 2

38
Πετάει, πετάει το σχολείο (συνέχεια)
Μια Κυριακή πρωί πήγαν κρυφά τα δυο φιλαράκια και ζωγράφισαν
στους τοίχους του σχολείου κάτι τεράστια φτερά, κόκκινα και γαλάζια.
Ζωγράφισαν και πουλιά, ζωγράφισαν και πεταλούδες πολύχρωμες
σαν λουλούδια.
Την άλλη μέρα το πρωί, την ώρα της αριθμητικής, άρχισε ξαφνικά
το σχολείο να υψώνεται σιγά σιγά στον ουρανό πάνω από την πόλη!
Ναι, πετούσε με τα φτερά που του είχαν ζωγραφίσει τα δύο φιλαράκια
και με τα φτερά των ζωγραφιστών πουλιών και πεταλούδων.
Στην αρχή τρομοκρατήθηκε η δασκάλα. Φώναζαν φοβισμένοι
οι μαθητές. Μόνο τα δύο φιλαράκια χαμογελούσαν πονηρά. Ήταν
ευτυχισμένα γιατί κατάλαβαν πως η ευχή τους έπιασε. Το σχολείο
τους πράγματι πετούσε! Κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει βέβαια σε
ολόκληρη τη γη.
Από τα ανοιχτά παράθυρα μπήκαν δυο σύννεφα που έμοιαζαν
με μικρά χοντρούλικα παιδιά με κοντά παντελονάκια και τιράντες.
- Αχ, τι όμορφα που είναι εδώ στην τάξη! Είπε το ένα.
- Πόσο σας ζηλεύουμε που ξέρετε να γράφετε και να μετράτε, είπε το
άλλο.
Ύστερα φτερούγισαν μέσα στην τάξη εκατό πουλιά που κελαηδώντας
είπαν στους μαθητές:
- Τι συμπαθητική που είναι η δασκάλα σας: Και πώς μοσχοβολάει η
τάξη!
Το υπέροχο αυτό ταξίδι πάνω απ’ την πόλη κράτησε τρεις
ολόκληρες ώρες. Κι ήταν σαν όνειρο. Μπορεί και να ήταν όνειρο.
Πάντως, από εκείνη τη μέρα τα δύο φιλαράκια έμπαιναν με
περισσότερη όρεξη στην τάξη. Η αλφαβήτα, η αριθμητική και η
ορθογραφία άρχισαν να γίνονται γλυκές σαν γλειφιτζούρια. Τις
μάθαιναν τώρα σαν παιχνίδι. Κι ήταν κι αυτό ένα ωραίο παιχνίδι.
Χρήστος Μπουλώτης
Ξεκλειδώνουμε το κείμενο
• Τι συμβαίνει σ’ αυτό το σχολείο, που δεν γίνεται στο δικό σου σχολείο;
• Στην αρχή της ιστορίας «τα δύο φιλαράκια πήγαιναν στο σχολείο με βαριά καρδιά».
Γιατί τώρα «τα δύο φιλαράκια έμπαιναν με περισσότερη όρεξη στην τάξη»;
• Είναι μια πραγματική ιστορία; Γιατί;