Page 113 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ 2

113
Το παραμύθι ζωντάνεψε…
«Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη,
δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν’ αρχινίσει…»
Και το παραμύθι άρχιζε!
Γεια σας!
Είμαι πράγματι το παραμύθι! Σας κάνει εντύπωση που μιλάω; Μα, αν δε μιλούσαν τα
παραμύθια, τότε ποιος θα μιλούσε;
Είμαστε μια πολύ πολύ μεγάλη οικογένεια εμείς τα παραμύθια. Έχουμε μακρινούς
προγόνους, χαμένους στο χρόνο, ξαδέρφια στις Ινδίες, θείους στην Ιρλανδία, παιδιά κι
εγγόνια σε όλες τις χώρες του κόσμου!
Εμείς γνωριζόμαστε όλα μεταξύ μας. Όπου κι αν γεννηθεί ένα παραμύθι, σε όποια γωνιά
του κόσμου, εμείς μ’ ένα τρόπο μαγικό το καταλαβαίνουμε αμέσως και το καλωσορίζουμε
στην οικογένειά μας.
Κάποτε οι άνθρωποι μάς έδιναν πολύ μεγάλη σημασία. Μαζεύονταν μικροί και μεγάλοι
για να πουν παραμύθια, οι γιαγιάδες κοίμιζαν τα εγγόνια τους με αυτά κι άλλοι πάλι
άνθρωποι χρησιμοποιούσαν κάποιο παραμύθι για να πουν ό,τι δεν μπορούσαν να πουν
με άλλα λόγια... Γιατί τα λόγια ενός παραμυθιού έχουν μεγάλη δύναμη!
Στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι μας έχουν παραμελήσει. Αυτό είναι πολύ παράξενο,
γιατί εμείς τα παραμύθια δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους ανθρώπους, αφού αυτοί
μας δίνουν ζωή. Αλλά και οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς, γιατί δεν
μπορούν να ζήσουν χωρίς φαντασία!
Ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά και κάποιοι μεγάλοι που παραμένουν παιδιά, όσο κι
αν μεγαλώσουν...
Γι’ αυτούς τα παραμύθια είναι η γλυκιά λιχουδιά, το μυαλό τους λαχταράει να τα
γευτεί σαν τη σοκολάτα, θέλουν κι άλλο, κι άλλο... Παραμύθια με μάγισσες, με ιππότες,
με δράκους, με μαγικά πουλιά και μαγεμένα δάση... άλλα παραμύθια με βασιλοπούλες,
με ζώα που μιλάνε, με στοιχειωμένους πύργους, με γοργόνες, με γίγαντες και νάνους...
Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Ειρήνη Σκοπελίτου – Βασίλης Μακρής